Heimwee, is het woord waar ik aan denk als ik terugblik op mijn tijd in Napels. Wat een geweldige stad. Het historische centrum is klein, maar daardoor juist gezellig intiem. Cultuur in overvloed. Elke ochtend tijdens mijn wandeling naar school kwam de bloemist zijn winkeltje uitrennen om mij te vertellen dat ik moest opschieten, wilde ik niet te laat komen voor de lessen. De sigarettenboer pakte gelijk mijn merk als ik zijn tabakszaak binnenstapte. En ik rook niet eens veel. Details, die het verblijf zo leuk maken. Ik was een beginner, sprak nauwelijks een woord Italiaans, maar heb mij uitstekend kunnen redden. Napolitanen vinden het geweldig als je je best doet en velen spreken een woordje Engels. Mijn grootste angst was mijn leeftijd. Ik ben 29 jaar en vroeg mij af of ik té oud zou zijn voor een taalcursus in het buitenland. Ik had weinig zin om tussen allemaal schoolverlaters te zitten. Ik had me er niet druk over hoeven te maken. Er zaten mensen van uiteenlopende leeftijden op school. Ironisch genoeg, waren het juist de schoolverlaters waar ik mee optrok. De docenten gaven erg goed les (2 uur spreekvaardigheid, 2 uur grammatica). De sfeer was persoonlijk, gezellig, open. Mijn accommodatie was perfect. Een prachtig studentenhuis in het hartje centrum, met dakterras, tuin, wasmachine en waanzinnig leuke Italiaanse huisgenoten. Wat heb ik het getroffen. Ik ben al eens terug geweest om mijn Italiaanse vrienden te bezoeken. Tegen wie nog twijfelt om een taalcursus in het buitenland te volgen, wil ik graag zeggen: doen! Gewoon doen! Het wordt een ervaring om nooit te vergeten.