Iedereen heeft in zijn hoofd wel een lijst van dingen die nog gedaan of gezien moeten worden. De Bucketlist. Op de mijne stond bovenaan een cursus Italiaans. Het liefst in Italië en alleen. Mijn eerste reis alléén na een lange tijd. Ik had moeite met de invulling ervan omdat de keuze van regio, steden, logies zo groot was. Een vriendin van een vriendin had zo’n cursus gedaan in combinatie met koken. Ik was meteen om.

En zo reed ik half september met mijn Fiat 500 naar Portico di Romagna, geheel voorbereid op een serieus verblijf met veel huiswerk op mijn hotelkamer en een tafeltje voor één persoon in het restaurant. De werkelijkheid was anders: er was altijd een volle “schooltafel” met zeer gemengd gezelschap. De Europese Unie was er niks bij. Naast de keren dat ik kooklessen volgde in de keuken met Massimo waren er zoveel uitstapjes in de middag dat ik soms moeite had mijn huiswerk klaar te krijgen.

Alles gedurende de twee weken was leuk. Van het verrukkelijke ontbijt tot het uitgebreide diner ’s avonds en alles daartussenin. Maar het allerleukste vond ik de klim om vijf voor negen iedere ochtend naar de school. Vier uur lang zwoegen en genieten in je klas. Fantastische leraren die je spelenderwijs laten onderdompelen in die prachtige Italiaanse taal.

Hangend uit mijn hotelkamerraam kon ik uren genieten van het dorpsleven in het straatje en had ik het gevoel een paar weken midden tussen een Bertolli-commercial te leven.

Zelfs toen ik nog niet vertrokken was, had ik al heimwee naar de prachtige omgeving en het hotel, maar vooral naar de ongelooflijk vriendelijke mensen. Volgend jaar ga ik drie weken!